Tati & Vrienden

Ik kreeg de Hulotte griep in 2004. Ik had Monsieur Hulot op zijn solex gezet, bij wijze van knipoog, op de dubbele pagina van mijn eerste boek uitgegeven door Rouergue, Fait pour ça ! De talrijke reacties die volgden op deze kleine 'uitzonderlijke deelname' toonden aan dat de grote verleidingskracht van deze geniale chaoot niet alleen op mij wordt uitgeoefend... maar dat het besmettelijk is!

Het was dus niet meer dan logisch dat ik hem zijn eerste rol gaf. Twee jaar later kwam het kinderalbum Le jacquot de Monsieur Hulot uit, een woordeloze ballade in de wereld van Jacques Tati. Tati's films omzetten in stilstaande beelden leek me een natuurlijke stap. Het lange silhouet, de houdingen en gebaren van het personage Monsieur Hulot leenden zich immers als vanzelf voor een papieren versie, waarvoor de prachtige filmaffiches van Pierre Étaix al het uitgangspunt vormden. Tati's benadering van de film zelf, zijn aandacht voor detail, zijn gevoel voor observatie, zijn interesse in objecten, zijn smaak voor architectuur, zijn zuinigheid in dialoog en vooral zijn kunst van de visuele grap versterkten mijn verlangen om hem op papier te zien evolueren.

Tati wilde dat zijn Hulot verdwaalde in de films van andere regisseurs, zoals in Domicile conjugal van François Truffaut. Dus misschien zou Jacques Tati deze tentoonstelling wel leuk hebben gevonden, waar een honderdtal illustratoren, grafisch ontwerpers en kunstenaars zijn film opnieuw hebben bekeken via zijn personages - Monsieur Hulot, François le facteur - of gewoon door zijn verfijnde gevoel voor humor te weerspiegelen. Vrienden, bedankt voor jullie hulp bij het verspreiden van de Hulotte griepziekteverwekker. En lang leve de epidemie!